Personal | Als een last van je schouders

Ken je dat, dat gevoel dat alles fout gaat?
Dat gevoel dat je niets goed doet?
Het gevoel waar je naar toe werkt, maar het niet lukt?
Dat je voelt dat je het wel kan maar je weet niet hoe?
Vandaag even een persoonlijke post tussen door, maar wel met een goed einde!
Benieuwd naar dit goede einde?
Lees dan gauw verder!

Dat gevoel, dat had ik de afgelopen paar weken.
Ik moest een examen inleveren als ik nog een tweede herkansing kans zou willen hebben.
Ik wilde het zekere voor het onzekere dus moest en zou dan het examen inleveren.

Mijn bureau die heeft vanaf de zomer vakantie vol gelegen met notitieblaadjes. Ik vergat de helft maar ging door.
Ik liep vast, ik volgde mezelf niet meer; maar ik moest en zou het af krijgen.
De laatste 3 weken begon de last op mijn schouders die het zich met zich mee droeg toch wel heel groot te worden.
Mijn bureau lag ondertussen nog meer beladen met vergeet mij niet blaadjes en op de grond slingerde ze ook overal rond.
Ondanks dat ik het idee had dat het toch wel redelijk goed ging, ging het als ik terug kijk en vanuit binnen uit kijk helemaal niet zo goed als ik dacht dat het ging.
Mischien wilde ik dat het goed ging en geloofde ik in die gedachten, maar toch wist ik heel diep van binnen dat dit niet zo was.
Ik ben iemand die niet zo gauw toe geeft.
Die weer een smile op zet en door gaat.

Ik wil zo veel mogelijk zelf doen en als ik hulp nodig heb dan weet ik het slecht te vragen.
Ik heb het idee dat het mijn plan is en dat ik het dan zelf alleen moet doen.
Dit is niet zo en ik mag om hulp vragen, maar doe dat maar is als je denkt dat alles goed gaat, je dat de hele tijd aan iedereen en alles verteld en eigenlijk de waarheid anders is..
Ik werkte mezelf tegen door dingen te en zag bijna door het bos de bomen niet meer (of andersom).
Ja het liep me allemaal een beetje hoog op.

Gelukkig komt er na zo'n diep dal (om het zo maar even te noemen) weer een zonnetje, een zonnetje wat heel ver scheen maar wel steeds meer zichtbaar werd.
Uiteindelijk is het mij gelukt om het de datum in te leveren.
En ik zeg je; er viel mij een last van mijn schouders af.
Wel bleef er nog iets hangen; want zou ik dat examen wel goed hebben gedaan, zou ik mischien toch de herkansing moeten doen en een onderdeel moeten herkansen?

Afgelopen zaterdag op mijn werk in de pauze opende ik mijn facebook.
Ik las dat een aantal van mijn klasgenoten al hun uitslag hadden dus ik opende mijn mail.
Mijn moet zonk me in de schoenen toen ik zag dat mijn inbox leeg was, er was geen berichtje niks.
Ik schoot in de stress; zou ik toevallig geen bericht hebben gekregen omdat ik hem niet heb gehaald?
Gelukkig was daar mijn redder in noot en vertelde een vriendin dat zij een brief thuis had gekregen waar het in stond.

Ik heb geloof dat ik nog nooit zo snel het nummer van mijn moeder goed heb ingetypt of ik hing al aan de telefoon.
Mijn moeder sprak het verlossende woord; ik was geslaagd met een GOED voor mijn BE verzorgen examen!!

Jullie willen niet weten hoe ik daar in de gang stond.
Ik kon wel janken, ik was zo blij!
Ik had het echt niet zien aankomen en omdat alles de laatste paar weken een beetje tegen zat had ik me geestelijk voorbereid op een herkansing. Maar nee ik had gewoon een f*cking GOED!

Ineens was het zonnetje erweer en hij scheen als nooit te voren.
Hij was warm en lachte me toe.
Ik was trots dat al die notitie blaadjes, stress en papier die ik verslenterd heb niets voor niets waren.
Ik voel me nu beter dan de afgelopen weken, dit is het bewijs dat ik het wel goed doe en het wel kan. Ja ik sta weer met beide benen op de grond!

Nu heb ik een deel afgerond en kan ik met een fijn gevoel verder aan mijn andere opdrachen. Ja dit voelt toch wel even beter en die zware last is nu hopelijk voor een tijdje even helemaal verdwenen:)

Herken je dit gevoel?

Love && Enjoy