Personal | We willen als maar presteren.

Al van af kleins af aan doen we ons best.
We doen ons best om onze eerste stapjes te zetten en onze ouders trots te maken. We doen ons best om diploma's te behalen.
2 hele normale dingen waarvoor we zo goed mogelijk willen presteren en willen laten zien dat we het wel kunnen.
Maar waarom willen en moeten we nou altijd presteren en ons best doen?
Waarom kunnen we niet gewoon blij zijn met het geen wat we op dat moment hebben?

Zonder dat je er erging in hebt, ben je je hele leven (als het goed is) al aan het preseteren.
Zoals ik hier boven het voorbeeld van je eerst stapjes noem en een aantal jaren later je diploma behaald. Beide dingen horen bij het leven, maar doen we wel om te laten zien dat we het kunnen. We doen ons best om een goed cijfer voor de toets te halen en een goede indruk te maken op je werk. Je wilt presteren naar een goed eindcijfer en respect en waardering van je collega's. Het is zo normaal, maar waarom willen we uberhaupt zoveel moeite doen?

We willen als maar meer, groter en beter
Van de week hoorde ik het nieuwe nummer van Nielson; De kleine dingen.
Dit nummer slaat eigenlijk wel een beetje op dit blogje, want we willen altijd maar beter presteren, groter worden en meer hebben.
Deze dingen krijg je altijd wel als je ergens je best voor doet en wilt presteren.
Meestal leg je daardoor de lat al een stuk hoger voor jezelf. Aan de ene kant kan dat positief zijn, maar als je verder denkt kan het ook negatief werken.
Want je kan het jezelf kwalijk gaan nemen als het je niet lukt en dat is zonde.


Blij zijn met het minimale
Eigenlijk zouden we ook blij moeten en kunnen zijn met het minimale.
Want waarom willen we altijd maar hoog score op een toets? Omdat het mooi staat? Omdat je dan trotser op jezelf kan zijn?
Slaat nergens op want met een 5,5 kun je eigenlijk al een gat in de lucht springen, het is tenslotte een voldoende.

Een klein voorbeeld; Aan het begin van de eerste periode hadden wij een grammatica toets van engels. Engels is niet mijn sterkste vak, dat werd maar al te goed duidelijk. Voor de tweede keer in mijn gehele school carrière haalde ik een 2. De eerste herkansing werd een 1 en de tweede herkansing werd een 4,3. Sowieso stond ik met die twee al een voldoende aangezien ik 2 keer een acht had gehaald diezelfde periode voor een grote opdracht. Maar door die 4,3 werd het toch weer een halve punt meer. Ik was blij. Ook was ik blij toen ik afgelopen week een 5,5 voor een engelse luistertoets haalde. Het was het minimale, maar hij is voldoende!

Blij zijn met het minimale kan moeilijk zijn, maar het hoeft dus duidelijk niet. Ik stond te springen met die mooie 4,3. Deze had ik totaal niet zien aankomen en het haalt mijn cijfer toch weer omhoog. En waar ik een 5,5 met de luistertoets haal, haalt een groot gedeelte van mijn klas een dikke acht, negen of tien. Maar ik ben blij met die 5,5 want het is voldoende.
En dat terwijl ik normaal meestal een ruim voldoende haal, toch ben ik er trots op!

Ben jij iemand die altijd maar wilt presteren? 
Of ben jij juist iemand die al gauw blij is met het minimale?





3 opmerkingen

  1. Ik heb altijd een doelstelling klaar staan, ik vind het nodig om jezelf een uitdaging te geven anders blijf je meestal op dezelfde plek dobberen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik probeer wel te presteren, maar wel binnen mijn eigen kunnen (soms iets er buiten, maar niet dat het onmogelijk is eg maar). Ik heb die uitdagingen gewoon nodig, anders ben ik snel verveeld.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oei, weer een hele goede post. Ik ben iemand die graag wil presteren, ik vind het dan ook v r e s e l i j k als iets mij niet lukt en het kan weken duren voordat ik mij daarbij heb neergelegd. In mijn hoofd weet ik het altijd veel groter te maken dan het is. Erg eigenlijk, ik ontneem mezelf daardoor namelijk een soort relaxedheid die ik eigenlijk wel zou moeten hebben! x

    BeantwoordenVerwijderen