Ken je dat gevoel dat je niet weet wat je
te wachten staat? Dat je niet weet wat er gaat gebeuren terwijl je het wel héél
graag zou willen weten? De laatste paar weken ben ik steeds meer en vaker over
de toekomst aan het nadenken. Over wat ik zou willen maar ook wat ik ga doen of
kunnen. Want mijn toekomst komt steeds dichterbij en dat maakt me bang.
De vraagtekens
Waar je vroeger plat gegooid werd met de
vraag wat je als je later groot was wilde worden, wist je er eigenlijk altijd
wel een antwoord op te geven. De ene dag wilde je juf worden en de volgende dag
was dat weer danseres. Als kind kan je makkelijk van gedachten veranderen omdat
je nog zo lang leven voor je hebt. Maar naarmate je ouder wordt ga je deze
vraag vaker gesteld krijgen. Want je moet een middelbare school kiezen, je gaat
een richting kiezen met vakken die aansluiten bij jouw toekomst beeld én daarna
moet je nog een studie vinden die je tot dat beroep met die toekomst brengt. En
dat is niet niks. Vooral niet op die jonge leeftijd. Dit is denk ik ook de
reden dat, hoe dichter die toekomst dichterbij komt, bij mij de vraagtekens
steeds groter worden. Want hoewel dit mijn tweede opleiding is en je zou denken
dat ik straks alle keus van de wereld heb, is dat ook nog best een dingetje.
Want juist daarom is het zo moeilijk om iets te kiezen. En te bedenken waar je
eindigt.
Zoveel leuk vinden is niet altijd positief
Toen ik aan deze opleiding begon, zo’n
anderhalf jaar geleden, waren de vraagtekens nog groter als dat die nu zijn.
Inmiddels weet ik zeker dat ik de juiste keuze heb gemaakt en dat ik op mijn
plek zit. Maar wat ik nog steeds niet weet is wat ik hiermee ga doen en wat ik
hiermee wil doen. Want zoals ik al eerder in dit artikel vertelde, maakt het
feit dat ik zoveel leuk vind het er niet makkelijker op. En omdat ik weet dat
ik best veel richtingen op kan zou ik toch ergens wel een keer een keus moeten
maken. Maar ja, als je niet weet wat je het leukste vind? Een anderhalf jaar
geleden riep ik dat ik deze opleiding wilde doen omdat ik iets met schrijven
wilde doen vanwege mijn blog. Nu anderhalf jaar later, vind ik schrijven nog
steeds een ontzettend leuk iets en doe ik bloggen nog steeds met heel veel
liefde en passie, maar ben ik er achter gekomen dat ik de andere kanten in de
media wereld ook heel leuk vind. Zowel de film en monteer kant als de productie
en redactie kant. Kortom gezegd; alles. En er is dan niet iets waar ik in
uitblink. Ja, ik kan makkelijker een artikel, verslag of verhaal schrijven maar
mijn spelling en grammatica is alles behalve op en top. Ik vind filmen leuk
maar heb geen idee of ik hier mijn baan van zou willen maken. En het monteren
vind ik ook leuk, want dan leg je de laatste hand aan de video en bepaal jij
hoe het eindresultaat eruit komt te zien, maar of ik dit de hele dag zou kunnen
volhouden? Ik heb letterlijk geen idee.
Kortom; mijn hersens maken op het moment
overuren. En dat terwijl ik principe nog een jaar de tijd heb. Soms verlang ik
dan ook wel weer naar de tijd dat we dagelijks van beroep konden veranderen
omdat we geen flauw benul hadden. Maar aan de andere kant; deze échte wereld is
ook weer zo interessant en zo ontzettend breed.. Voor nu hoop ik dat er binnenkort ergens een
lichtje gaat branden die mij verteld wat ik moet doen en welke kant ik op moet
gaan!
Heb jij je toekomst al helemaal weten uit te stippelen?
Geen opmerkingen