Je hoort het niet vaak genoeg; ‘ik ga die
vieze stinktrein écht niet in hoor’ of ‘dan moet ik daar gaan zitten waar al 464 man al heeft gezeten!’ en ga zo
nog maar even door. Veel mensen hebben het niet zo met het reizen. Ik wel,
waarom? Dat zal ik je vandaag vertellen!
Ik moet trouwens wel zeggen; in de spits
ben ik het helemaal eens met de bovenstaande gedachtes, maar als je gewoon
rustig kan zitten zonder dat het dringen en duwen is, waarom is het dan een
ramp?
Op het moment dat ik dit schrijf (donderdag) zit ik na
een lange draaidag in de trein onderweg naar huis. En weetje? Ik kon kiezen om
met mijn collega mee te rijden of met de trein te gaan; ik koos voor de trein.
Waarom? Omdat dat die tijd (in dit geval ben ik anderhalf uur onderweg als
alles netjes aansluit) als ik in de trein of zoals straks in de bus zit, deze tel als ‘rust’ tijd. Tijd om even gewoon
muziek te luisteren of in dit geval een blogje te tikkelen. Tijd om even naar
buiten te kijken en de wegen, huizen en de natuur te zien veranderen van na
middag tot avond.
Daarnaast, als je net zoals als mij, in je
eentje reist is hét moment waarop je even niet perse een gespreksonderwerp
hoeft te zoeken. Dat je gewoon even tot jezelf kunt komen of de dag nog een keertje kunt nalopen en niet die drang
voelt (ook al hoeft het niet altijd zo te zijn natuurlijk) om maar te moeten
praten. Op dit moment geniet ik even van de ‘rust’, het liedje Me and My Guitar
die Spotify afspeelt en het feit dat ik even kan zitten.
En of dit nou in de bus of in de trein is,
zolang ik gewoon kan zitten (natuurlijk maak ik wel plaats als een mindervalide
iemand niet kan zitten) en me niet continue hoef druk te maken over 65 keer
overstappen (want daar heb ik dan weer wél een hekel aan) vind ik het al
helemaal prima. Ja, reizen vind ik nog zo’n ramp niet. Het is gewoon even een
moment van rust.
Vind
jij reizen een ramp?
Geen opmerkingen