Personal | Verlangen naar een hutje op de hei

Wij mensen zijn drukke wezens. Altijd maar bezig en kunnen bijna nooit écht stilzitten. Je zou het bijna de normaalste zaak van de wereld kunnen noemen. Maar ergens als we allemaal diep in ons hart gaan kijken, hoe leuk de dingen die we doen ook zijn, zouden we ook best wel even eens écht stil kunnen zitten. Toen ik hier op een nacht, die ik door de vele perikelen om mij heen (deels) wakker doorbracht, aan dacht besefte ik; ik verlangde naar een eenzaam hutje op de hei. En naar dat hutje wil ik je vandaag even meenemen.

Een hutje op de hei klinkt zeer waarschijnlijk onwijs saai. Maar weetje? Dat zou best wel helemaal niet zo verkeerd zijn als ik er eens goed over nadenk. Ik kan net zoals veel mensen niet écht stilzitten en niks doen. Ik kan wel stilzitten, maar toch ben ik dan nog met dingen bezig. Is het geen muziek waar ik naar luister dan knetteren mijn hersenen wel over alles wat ik nog moet gaan doen. Stil zitten en helemaal leeg zijn zonder knetterende hersenen? Dat is héél lang geleden dat ik dat gevoel heb gehad. En misschien dat ik, toen ik verder over dat hutje op de hei ging fantaseren, daarom er wel zo naar verlang. Want eerlijk is eerlijk; it sounds very good!

Mee naar het hutje op de hei
Gewoon zo'n mooi blokhut huisje ergens op een berg. Met sneeuw, want dat maakt het nog sfeervoller. Een hutje op de hei met prachtige mooie witte bomen eromheen en versierd door het mooie en rustige landschap, ver van de bewoonde wereld. Ergens waar je zelfs de vogels als ze niet fluiten kunt horen. Een hutje op de hei waar je lekker in zo'n grote oude schommelstoel voor de knetterende open haard kunt kruipen in je veelte grote trui met wollen sokken en een overheerlijke (grote) kop warme chocolade melk of thee. Een hutje op de hei waar je 40 kilometer moet lopen wil je wifi hebben, de 3G en 4G verbindingen het alleen in échte nood doen en waar auto's ook niet komen dus waar je lopend heen moet. Een hutje waar je de hele dag vanuit je schommelstoel, als je die even omdraait naar het raam, kunt kijken naar het niet veranderde maar wel prachtige landschap van een land naar keuze. Een hutje waar je helemaal naar jezelf kunt komen zonder afgeleid te worden van die knetterende hersenen waar de stopknop het niet meer van doet en de bergen to do memo's die op je bureau verspreid liggen. Een hutje op de hei waar jij je even niet hoeft druk te maken of alles in de bewoonde wereld wel goed loopt en waar je gewoon kunt genieten van de stilte. En dat allemaal zonder je schuldig te voelen dat je even een keertje écht stil zit.

Eerlijk is eerlijk; ik verlang er naar en zou het heerlijk vinden.

Als ik jou zou uitnodigen om langs te komen op dit gefabriceerde hutje op de hei, waar zou jij dan het meeste naar uitkijken?